Pra a Habana

Pra a Habana, de Rosalia de Castro (Saint-Jacques-de-Compostelle, 1837 - Padron, 1885)

Venderonll'os bois,
Venderonll'as vacas,
O pote d'o caldo
Y á manta d'a cama.
Venderonll'ó carro
Y as leiras que tiña,
Deiarono soyo
C'o á roupa vestida.
—María, eu son mozo,
Pedir non m'é dado,
Eu vou pó-Io mundo
Pra ver de ganalo.
Galicia está probe,
Y á Habana me vou...
¡ Adios, adios, prendas
D'o meu corazon !

Animo, compañeiros,
Tod'â terra é d'os homes.
Aquel que non veu nunca mais que a propria
A iñorancia ó consome.
¡ Animo! á quen se muda Dio-lo auda !
¡ E anque ora vamos de Galicia lone,
Verés dês que tornemos
O que medrano os robres !
Mañan é o dia grande ¡â mar amigos !
¡ Mañan, Dios nos acoche! ¡ N'o sembrante á alegría,
N'o corazon o esforzo
Y a campana armoniosa d'a esperanza,
Lonxe, tocando á morto !

Este vaise y aquel vaise
E todos, todos se van,
Galicia, sin homes quedas
Que te poidan traballar.
Tes en cambio orfos e orfas
E campos de soledad,
E nais que non teñen fillos
E fillos que non tên pais.
E tês corazons que sufren
Longas ausencias mortás,
Viudas de vivos e mortos
Que ninguen consolará.

Rosalía de Castro